Η Γειτονιά μου / Πώς κυλούν οι μέρες στο Πόρτο Ράφτη;

Η μουσικός Κατερίνα Πολέμη εξηγεί τους λόγους που αποφάσισε να εγκατασταθεί πλάι στη θάλασσα.

• Μένω στο Πόρτο Ράφτη. Έχει πολύ άπλα. Πράσινο, βουνό και πολύ μπλε της θάλασσας! Έχει, ακόμα, κάποιους χωματόδρομους με κόκκινο χρώμα που λατρεύω και μου θυμίζουν τη Βραζιλία. Έχει αύρα καλοκαιριού και μπορώ να πάω βόλτα ή για δουλειές με το ποδήλατο, αναπνέοντας αρκετά καθαρό αέρα!
• Μένω εδώ περίπου έναν χρόνο. Διάλεξα τη γειτονιά για να είμαι αγκαλιά με τη φύση. Συνδυάζει τη θάλασσα και το βουνό και μπορώ να δημιουργήσω και να παίξω μουσική πολύ πιο ελεύθερα στο σπίτι και στον κήπο...

 Αν θα μπορούσα να αλλάξω κάτι στην περιοχή, θα προτιμούσα να μην έχουν χτιστεί κάποιες πολύ μοντέρνες και κιτς πολυκατοικίες γιατί δεν ταιριάζουν με το περιβάλλον και στραβώνει λίγο το μάτι σου καθώς τις αντικρίζεις.

• Για μένα το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι ότι θυμίζει ένα πιο παλιό στυλ ζωής. Έχει μονοκατοικίες πολλές, με άπλα, και ακόμα δεν έχει χτιστεί υπερβολικά.

• Αν προχωρήσεις 150 μέτρα παραπάνω από το σπίτι μου, θα βρεις βουνό. Θέλω να πω πως είναι αρκετά μέσα στη φύση, περιτριγυρισμένο από μεγάλα, παλιά πεύκα και τη θάλασσα, που σε ξυπνά και σε κοιμίζει με τη μουσική της. Σε ένα-δυο βήματα από το σπίτι μου συναντάς δυο πωλητές λαχανικών και φρούτων που καλλιεργούν την πραμάτεια τους, ακριβώς πίσω από το απλό και αυτοσχέδιο κτίσμα τους.

  Έναν «ξένο» στη γειτονιά μας θα τον πήγαινα ως το τέρμα της λεωφόρου Μαρκοπούλου, προς Αυλάκι. Μόλις συναντήσει τη θάλασσα μπροστά του, θα καταλάβει αμέσως...

• Ζω ένα όνειρο εδώ όπου μένω, γιατί στο οικόπεδό μας έχει δύο σπιτάκια και στο ένα μένουν δυο καταπληκτικοί άνθρωποι στην ηλικία μου, με μεγάλη αγάπη, σεβασμό και πάθος για τη φύση και τον άνθρωπο, αλλά και με αξίες. Οπότε, όπως είναι φυσικό, έχουμε δέσει, ζούμε ένα είδος μικρής κοινότητας, όπου μοιραζόμαστε κάποιους χώρους, τρώμε πολλές φορές μαζί και όταν ένα σπίτι ξεμένει από αλάτι ή κάτι άλλο, το φέρνει ο γείτονας. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο, έχουμε έννοια ο ένας τον άλλον. Είναι πολύ όμορφο, γιατί σε κάνει να νιώθεις πραγματική αλληλεγγύη.
• Στη περιοχή «Αυλάκι» στο Πόρτο Ράφτη έχει έναν υπέροχο πεζόδρομο πλάι στη θάλασσα, όπου πηγαίνω συχνά για βόλτα και τον περπατάω πέρα δώθε. Συνήθως περπατάω μέχρι ένα καταπληκτικό και πολύ εντυπωσιακό πεύκο που μόλις πας από κάτω του, νιώθεις σαν να έχεις μπει σε ένα παραμύθι. Σε σκεπάζει γιατί γέρνει στο πλάι και έχει κρατήσει πάνω του όλα τα ξερά του φύλλα.
• Για τα ψώνια μου πηγαίνω στο Verde, ένα κατάστημα με βιολογικά προϊόντα που το έχει μια φοβερή γυναίκα από την Ισπανία. Επίσης, ψωνίζω στο γειτονικό μου «μανάβικο» που ανέφερα παραπάνω, στη λεωφόρο Πόρτο Ράφτη.
• Έναν «ξένο» στη γειτονιά μας θα τον πήγαινα ως το τέρμα της λεωφόρου Μαρκοπούλου, προς Αυλάκι. Μόλις συναντήσει τη θάλασσα μπροστά του, θα καταλάβει αμέσως.
• Από αρχιτεκτονικής άποψης, δεν έχουμε κάποιο ενδιαφέρον κτίριο. Ίσως κάποια παλιά προκάτ, άσπρα, χαμηλά, μόνο με ισόγειο, που είναι πολύ γλυκά και διακριτικά, που είναι σαν να γίνονται ένα με τη φύση γύρω τους.

Συνήθως περπατάω μέχρι ένα καταπληκτικό και πολύ εντυπωσιακό πεύκο που μόλις πας από κάτω του, νιώθεις σαν να έχεις μπει σε ένα παραμύθι...

• Στο Πόρτο Ράφτη γνώρισα την πρώτη γάτα που συμπάθησα λίγο. Είναι φοβερό πώς έρχεται να με χαιρετήσει κάθε φορά που επιστρέφω από κάποιο ταξίδι και με καλωσορίζει. Είναι διακριτική και νιώθω πως επικοινωνεί μαζί μου σαν να ήταν άνθρωπος. Την ονόμασα «Αmico Grrrr».
• Αν θα μπορούσα να αλλάξω κάτι εδώ, θα έβαζα πιο ψηλά ταβάνια στο σπίτι για να μπορώ να φέρω το πιάνο μου και να έχει καλή ακουστική. Ως προς την περιοχή, θα προτιμούσα να μην έχουν χτιστεί κάποιες πολύ μοντέρνες και κιτς πολυκατοικίες γιατί δεν ταιριάζουν με το περιβάλλον και στραβώνει λίγο το μάτι σου καθώς τις αντικρίζεις.
• Για κάποιον λόγο, έχω συνδυάσει το Πόρτο Ράφτη με το τραγούδι «Ι 'm singing in the rain».

Info: Αυτό τον καιρό η Κατερίνα ασχολείται με μια ταινία ελληνο-αγγλικής παραγωγής στην οποία θα γράψει τη μουσική.

Πυγή: https://www.lifo.gr